Hiç çok param, kariyerim var diye kibirlenen insan görmedim. Şükür güçlüyüm ölmeyeceğim diyen ve bunun henüz farkında olmayan insan gördüm. Niye mi; Doğal seleksiyona baktığımızda doğada güçsüz olan yaşayamıyor, ölüyor. Kazandığı para üzerinden ben güçlüyüm, ölmeyeceğim diyen ve kendisine ne dediğinin de henüz farkında olmayan insan gördüm. Daha çok güçlenmek için daha çok kazanmalıyım diyerek,…
Hiç öfkeli insan görmedim. Korkusunu henüz kabul edemeyen insan gördüm. Büyüdüğümüzü fark edip kabul edebilmek, hem fiziksel hem de psikolojik şifayı getirir. Çünkü büyüdüğümüzü kabul edebildiğimizde öfkenin (düşman imgesi) altına gizlenmiş korkudan özgürleşiriz. Bu korkudan özgürleşmek (onu şefkatle gözlemleyebilir olmak) biz izin vermedikçe kimsenin bize zarar veremeyeceğini fark etmektir. Yani, “büyüdüm ben kendimi koruyabilirim”, demektir.…
Suçlama ve şikayet mağdur olduğumuzu kabul ederek, gücümüzü yaşadığımız olaya ya da insana vermektir. Bu da seçim özgürlüğümüzü, mağdurumdan yana kullanarak, bunun farkında olmamaktır. Bugünden itibaren bebek adımlarıyla yep yeni bir başlangıç yapabilir misin? Herhangi bir sorunla karşılaştığında şikayet, suçlama döngüsüne girdiğini fark eder etmez kendine sorar mısın: “Bu sorunla ilgili kendimi nasıl destekleyebilirim?” “İç…
“Olmaz şimdi Ayşe’yi aramalıyım, ayıp olur.” Hiç düşündün mü Ayşe’yi aramadığında ayıp olursa “sana ne olur?” Ne hissedersin? Ayşe’yi kaybetmekten mi korkarsın? Suçluluk mu hissedersin? Utanır mısın? Ya da belki başka bir duygu? Aramak istemediğin halde “ayıp olur”diyerek aradığında ne hissedersin? Kendi içinde içsel barışıklığın bozulur mu? Bozulursa niye bozulur? Sevgice💫
Ebeveynlerimizin yapamadıklarını yapmak üzere mi bir yaşam yaşıyoruz, ne dersiniz? “Ben niye hastalıkların duygusal çatışmaları ile çalışıyorum!!!” Bir kaç zamandır yukarıdaki soruyu kendime soruyordum, ben niye hastalıklarla bireysel gelişimle bu kadar merakla tutkuyla ilgileniyorum diye. Benim en büyük abim zatüreden küçük yaşta ölmüş. Güneydoğulu bir kadın olarak annemin, ilk çocuğunu ve erkek çocuğunu kaybetmesinin acısını…
Hepimiz duyuyoruz şu sözü, “çocuğumuz söylediğimiz değil yaptığımızı yapar”. Bunun anlamı, beynimizin öğrenme şekli olan modellemedir. Yapılan bir davranışı önce taklitle yapmak sonrasında ise tekrarlarla bizim gerçeğimiz olma yolculuğudur. Sosyal medyadan beni takip edenler bilirler geçici bakım verdiğim yavru kediler var. Ağaca tırmanmayı başardılar ama inmekte güçlük çektiler. İçimdeki cankurtaran 😀 Sevgi’yi şükür 🙏 durdurmayı…
İçine doğduğumuz toplumun ve kültürün şartlanmalarının oluşturduğu “benlik algımızdam” çıkarsak: Kimiz biz ⁉ Kimsin sen ⁉ Kimim ben ⁉ Sevgice💫
Hiç sevmeyen insan görmedim, Geçmişte yaşadığı acıları henüz bilgeliğe geçiremediği için, kırılmaktan, incinmekten korkarak otomatik yolla kendini “duygusal güvene” alıp, kendini kapatan, sevemeyen, sevmekten korkan ve bunun henüz farkında olmayan insan gördüm. Hiç inatçı insan görmedim, İçine doğduğu toplum ve kültürden öğrendiği şekilde, “özerklik ihtiyacını” otomatik bir yolla karşılamaya çalışan ve bunun otomatik bir yol…
Hayatımda istediğim şey şefkat: Kendim ve başkaları arasında karşılıklı, gönülden verişe dayalı bir akış. Görev ve zorunluluklar dışında, bir başka deyişle kimliklerimizin, rollerimizin -meli / -malı’nın ötesinde sadece karşılıklı birbirimizin hayatını güzelleştirmek için eyleme geçtiğimizde doğal bir alma ve verme dengesi içinde oluyoruz. Bu veriş haline “Şiddetsiz İletişim” de gönülden vermek diyoruz. Veren karşısındakinin hayatına…
Şiddetsiz İletişimin hedefi insanları ve davranışları değiştirerek istediğimizi elde etmek değil, dürüstlük ve empati üzerine temellenen ilişkiler kurarak sonuçta herkesin ihtiyacını karşılamaktır. Şiddetsiz İletişimi diğer tüm yöntemlerden ayıran en önemli özelliği, davranış yerine onu motive eden ihtiyaca odaklanmaya rehberlik yapmasıdır. “Doğru ve yanlışın” ötesinde hem kendimizi hem de herkesi biricikliğimizle kucaklayabilmek kolaylaşır. Böylece gücümüzü, insanları…